javahermarket

پژوهش‌های اخیر نشان داده که اولین انسان مدرنی که توانسته‌ هنر آشپزی را فرا بگیرد، احتمالا «هوموارکتوس» بوده که حدود 1.9 میلیون سال پیش تکامل یافته‌ است.
به گفته محققان دانشگاه هاروارد، توانایی پخت و تهیه غذا به هوموارکتوس‌ها، نئاندرتال‌ها و هوموساپین اجازه داد تا جهش‌های بزرگ تکاملی را انجام دهند که آنها را از شامپانزها و سایر میمون‌سانان متفاوت می‌کند.
بر اساس تحلیل دی‌ان‌ای، اندازه دندان آسیاب و حجم بدن در میان گونه‌های پستانداران نخستین، انسان مدرن و 14 انسان‌ریخت منقرض شده، این یافته‌ها که در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده، از بررسی‌های پیشین در مورد آغاز آشپزی در دوران هوموارکتوس‌ها حمایت می‌کند.
آماده‌سازی غذا با ابزار و آتش به معنی مصرف کالری بیشتر و صرف مدت زمان کمتر برای جست‌وجو و صرف غذاست. در این حالت اندازه دندان آسیاب کوچکتر شده و حجم بدن افزایش یافته است.
در میان پستانداران نخستین، حیوانات با جثه بزرگتر از دندان‌های آسیابی بزرگتر برخوردار بوده و مدت زمان بیشتری را برای صرف غذا سپری می‌کنند. از آن جمله میمون‌های بزرگ به اندازه انسان هستند که 48 درصد زمان خود در طول روز را به مصرف کالری می‌گذرانند.
این در حالی است که به گفته دانشمندان دانشگاه هاروارد، هوموارکتوس‌ها و نئاندرتال‌ها به ترتیب 6.1 و هفت درصد زمان روزانه خود را به صرف غذا می‌پرداختند. این پژوهش همچنین در ادامه افزوده ‌است که انسان مدرن مدت 4.7 درصد از روز خود را به صرف غذا می‌گذراند.
زمان تغذیه انسان و اندازه عجیب دندان آسیاب از زمان آغاز عهد چهارم زمین شناسی آغاز شده است. به گفته محققان این عصر از حدود 2.5 میلیون سال قبل آغاز شده و در حدود 12 هزار سال قبل پایان گرفته است.
بر اساس این پژوهش، پخت غذا احتمالا در میان سایر گونه‌های ساکن آفریقا مانند هوموهابیلیس (انسان ماهر) و انسان رودولفی که پیش از هومواراکتوس‌ها زندگی می‌کرده‌اند، رایج بوده است.

پزشکان عادت ناپسندی دارند: وقتی نکته مشکلی را با آنان در میان می گذارید، به شما می گویند «نمی دانم». بیشترین تحقیق علمی و پزشکی روی عناوینی صورت می گیرد که به نظر می رسد به حل مشکلات روزانه کلینیک ها کمک می کنند. این که چرا مردم به هنگام فکر کردن به بالا نگاه می کنند، ظاهرا امری حیاتی و مهم نیست.

اما جالب است که برخی از روان شناسان جدی، این نکته را مهم دانسته و برای آن پاسخی یافته اند. جالب تر آن که برای این نظریه خود کاربردی بسیار علمی نیز یافته اند. این روان شناسان به زبان شناسان اعصاب مشهورند.

زبان شناسان اعصاب معتقدند بسیاری از مشکلات ما در کنش متقابل انسانی، از شنوندگانی ناشی می شود که چارچوب داوری و ملاک و معیار کسانی را که با آنان حرف می زنند، درک نمی کنند. زبان شناسان اعصاب متوجه شده اند که بیشتر مردم دلشان می خواهد زندگی را عمدتا از درون تنها یک حس مسلط – معمولا بینایی، شنوایی یا لامسه – ببینند. در مورد سوی گیری های حسی هر فرد، سر نخ های بسیاری وجود دارد. آشکارترین این سر نخ ها واژه هایی است که هرکس برای بیان افکار یا احساسات خود انتخاب می کند. دو نفر با سوی گیری های حسی متفاوت برای بیان یک منظور ممکن است از فعل ها، صفت ها و قیدهای کاملا متفاوت بهره بگیرند. مثلا فردی که سوی گیری شنوایی دارد، ممکن است بگوید: «حرف هایتان را می شنوم، اما از آهنگ صدایتان خوشم نمی آید.» فردی که سوی گیری بینایی دارد ممکن است بگوید: «منظورتان را می فهمم، اما فکر می کنم موضع گیری شما مثل روز روشن است.» فردی که حس مسلط او لامسه است ممکن است بگوید: «نسبت به آنچه می گویید احساس خوشی دارم اما انگار کلمه های شما با موضع گیری واقعی شما ارتباط چندانی ندارد.»

روان شناسانی که آموزش زبان شناسی اعصاب دیده اند، دریافته اند که در صورت تعیین و تشخیص حس مسلط مراجعان خود (که به سیستم بازنمایی بیمار می گویند)، خیلی بهتر می توانند آنان را یاری کنند. در این جا هر سه عبارت فوق یک معنی دارند: «شما را درک می کنم اما کلمه های شما احساساتتان را لو می دهند.» زبان شناسان اعصاب کلمه های منتخب خود را مطابق با سیستم بازنمایی بیمارشان انتخاب می کنند. آنان دریافته اند که جلب اعتماد بیمار و خلق رابطه ای کلامی بین روان شناسان و بیمار، موفقیتی شایان توجه است. هر احساسی که از جنبه ی تصویری قابل بیان باشد، از جنبه ی شنوایی و لامسه نیز قابل بیان است. بنابراین به جای آن که بیماران به نزد روان شناسان بروند، روان شناسان نزد آنان می روند. این مطلب به حذف زبان، به عنوان مانعی در برقراری ارتباط، کمک می کند.

بیشتر مردم هنگام جستجوی پاسخ پرسشی که از آنان شده است، از یکی از این سه حس مسلط استفاده می کنند. اگر از سه نفر بپرسید شماره تلفن منزل آنها به هنگام دوازده سالگی شان چند بوده است، ای بسا از سه حس مسلط بینایی، شنوایی و بساوایی خود استفاده کنند. یکی سعی می کند شماره تلفن را در ذهن خود تصور کند، دیگری سعی می کند صدای رقم ها را به هنگام شماره گرفتن به یاد بیاورد، و سومی سعی می کند به حس لامسه ی خود به هنگام شماره گیری مراجعه کند. دقت کنید که هر سه نفر سعی دارند تصویر، صدا و احساسی مربوط به گذشته را به خاطر بیاورند. با این همه، گاه تصویرها، صداها و احساسات نو هم به میان کشیده می شوند. زبان شناسان اعصاب متوجه شدند که هم می توانند سیستم بازنمایی عملی مراجعان خود را تشخیص بدهند و هم ÷یش از آن که بیمارانشان لب به سخن بگشایند – با مشاهده حرکات چشمان آنان – بفهمند که آیا در حال ساختن تصاویر نو هستند یا دارند گذشته ها را به یاد می آورند.

حرکات چشم اکنون تدوین و تنظیم شده است. براساس هفت نوع حرکت پایه ای چشم مشخص شده است که هر یک با به کارگیری یکی از اعضای حسی ویژه مطابقت دارد. دقت کنید که این «نشانه های بینایی» ویژه افراد راست دست هستند. چشمان چپ دست ها معمولا در جهت مخالف راست دست ها حرکت می کنند. به علاوه عناوین «چپ - راست»، به جهت محل دید بیننده اشاره می کند.